Świadomość mody nie rodzi się na kamieniu – to powolny proces. Wiedzą o tym w takich zagłębiach designu jak Francja, Włochy czy Anglia. Kultura rodzi kulturę, a w tę należy nieustannie inwestować. To z kolei wymaga lat pracy w pocie czoła. Nic więc dziwnego, że kiedy w Polsce nastaje boom na minimalizm, jedynie garstka potrafi oddzielić zwyczajne lenistwo od prawdziwej sztuki prostoty. Media podłapują gorące tematy wprost z facebookowej ściany niczym sroki błyszczące pozłotka. Najczęściej to marki, które już w internecie zyskały masową popularność. Często z dnia na dzień, dlatego nie mają odpowiedniego zaplecza produkcyjnego czy krawieckiego. W efekcie otrzymujemy dobry pomysł, poparty jednak poślednią jakością. Drobny niuans, który jednak przestaje bawić, kiedy wymarzona bluzka puszcza w szwie, a spodnie rozpadają się po pierwszym praniu. Sprzedaje się to co proste: hasła ma t-shircie, nadruki w hamburgera czy przeróbki projektów znanych marek (np. ‘Kendzo’ czy ‘Homies’). Modnie jest nie martwić się o ‘ciuchy’, założyć po prostu dowcipny napis i być tzw. ‘minimalistą’. W teorii, bo w praktyce tak naprawdę pod tym hasłem ostatnio kryje się raczej: minimum środków, minimum wyrazu i minimum wykonania. Niestety.

Wbrew pozorom pierwotna idea prawdziwego minimalizmu jest szczytna. W latach 60 zakładano zmniejszenie ilość środków wyrazu, by uzyskać jak najbardziej czytelny przekaz. Miało być zwięźle i na temat, a przedmioty pozbawione ozdobników wystarczały na lata. Trwałość stanowiła gwarancję, że wizja nie zgubi się między wierszami. Nic dziwnego, że sztuka wręcz wchłonęła ten nowy trend na oszczędność, a następnie rozszerzyła go o styl życia. Jak w takim razie świat przeszedł od nowatorskiej idei do lubowania się w bylejakości? Otóż reklama dźwignią handlu. Nie jest tajemnicą, że kupujemy co raz więcej. Nieustannie zapominając o tym, że przecież przed chwilą kupiliśmy już coś niemal identycznego. Ten sam krój ale inny nadruk, inny kolor, metka itd. Lista jest długa. Jako, że trwałość oferowanych ubrań spada, kupowanie wyparło nieopłacalne naprawianie.

Jak z każdym nałogiem – nowa potrzeba rodzi kolejną. Bywa, że bardziej fikcyjną niż poprzednia. Przykładem tego nowego zjawiska, stała się chociażby głośna linia ‘projektów’ rapera Kanye Westa dla francuskiej marki A.P.C. Sztandarowym elementem kolekcji był między innymi zwykły, biały t-shirt za, bagatela, 420 zł. Chyba nie muszę dodawać że wyprzedał się z miejsca? Podobnie jak reszta (nie mniej nowatorskiej) kolekcji będącej efektem tej współpracy. Ta sytuacja pokazuje, że nie tylko w naszym kraju promuje się minimalizm, rozumiany w bardzo opaczny sposób. Nie ma nic minimalistycznego, w kosmicznie drogim przedmiocie, zazwyczaj o żywotności zazwyczaj nieadekwatnej do ceny. To powszechna bolączka, tym dotkliwsza, że prowadzi do powolnego upadku indywidualizmu i kreatywności, które są głównym motorem napędowym mody.

Nawet ascetyczny design może być odzwierciedleniem osobowości i sztuką wyrazu. Dzięki odrzuceniu tego co zbędne, ma w codziennym życiu wysoce oczyszczający charakter. Sprawia, że liczy się trwałość i stabilizacja. W gnającym na oślep świecie, wymusza wędrówkę w głąb siebie i odnalezienie charakterystycznego ‘ja’. Paradoksalnie, w świecie panoszącego się jak marketingowa zaraza ‘kopiuj-wklej’, to właśnie indywidualizm zyskuje największą wartość.